Op de afbeelding spelen Gretha (Greetje) en Jacob (Jaap) Cohen op het voormalige schoolplein van de bewaarschool aan de Anemoonstraat samen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Het schoolplein van toen is inmiddels bekend als Hyacinttuin. De muurtjes van de zandbak zijn nu de muurtjes van plantenvakken. Met het herdenkingsbord worden ze teruggebracht naar de plaats waar zij speelden met hun klasgenootjes. Greetje en Jaap zijn gedeporteerd en vermoord in Auschwitz in 1942.

Loosduinen werd in de eerste weken van februari 1945 zwaar getroffen. Omdat de geallieerden hadden aangenomen dat de Duitse bezetter de garage en werkplaats van de Westlandse Stoomtram Maatschappij (W.S.M.) aan de Stationsweg (thans Lippe-Biesterfeldweg) te Loosduinen gebruikte voor het maken van vloeibare zuurstof voor de aandrijving van V2-raketten, vond op 3 februari een eerste bomaanval op dit complex plaats. In twee aanvalsgolven – om 10.40 uur en 15.35 uur – deden grote eskaders van respectievelijk veertien en circa tien vliegtuigen een aanval.

De vliegtuigen wierpen vierenvijftig bommen af die vooral naast het doel terechtkwamen. Op het W.S.M.-emplacement vielen vijf bommen die vijftig meter rails vernielden. In de naastgelegen woongebieden werden twee huizen – Burgemeester Hovylaan 83 en Quarlesstraat 1 – totaal verwoest en twee – Viandenstraat 17 en 19 – zwaar beschadigd. De meeste bommen vielen in tuinen langs de Houtweg. Op het naast het W.S.M.-complex gelegen terrein van de Loosduinse Groenteveiling werden vier pakhuizen totaal vernield. Daar vielen de meeste van de slachtoffers. Bij dit bombardement vielen zes doden, zeven zwaar- en zes lichtgewonden.

Bezuidenhout, afgebeelde herdenkingsbordje van kunststof hangt in de Abraham Patrasstraat, op de zijgevel van het woonhuis Van Imhoffstraat 14.

Jurriaan Wouters is initiatiefnemer van het project dat in 2021 is gestart. Hij wil een gedenkbordje voor alle mensen afkomstig uit het Bezuidenhout die door oorlogsgeweld sinds 1940 zijn omgekomen.

Anne Frank beschreef in haar dagboek een witte paardenkastanje. Vanuit het achterhuis in Amsterdam waar zij zat ondergedoken was de boom, samen met een streepje lucht en enkele vogels, haar enige zicht op de buitenwereld. Tot 23 augustus 2010 stond de kastanje op het binnenterrein van de panden aan de Prinsengracht, Leliegracht, Keizersgracht en Westermarkt.

Op deze dag is de boom omgewaaid. Zaailingen van de boom worden nu overal op de wereld geplant. De Anne Frank Stichting had met toestemming van de eigenaar kastanjes laten rapen, opkweken en verspreiden. Onder andere in de gemeentekwekerij van Den Haag. Hierdoor kunnen inmiddels grote bomen geplant worden. In Den Haag zijn bomen geplant bij de synagoge van de Liberaal Joodse Gemeente in Den Haag, de Anne Frankschool aan de Beresteinlaan 267, de stadsboerderij Landzigt in Leidschenveen, bij de Nutsschool aan de Laan van Poot in Den Haag en in 2020 bij het Vredespaleis.

De verspreiding van de stekken van de Anne Frankboom is een initiatief van de Anne Frank Stichting.

Rubbingh was betrokken bij het rapen en stekken van de nakomelingen van de oorspronkelijke witte paardenkastanje in Amsterdam.

Het monument, op de oude begraafplaats van Rijswijk aan de Sir Winston Churchilllaan 233, voor de slachtoffers van de strijd om Ypenburg in de Meidagen van 1940 bestaat uit een rechthoekig plein met aan de westzijde het eigenlijke Ypenburg monument. De andere zijde (oostzijde) vormt één geheel maar is ter herinnering aan de fusillering van verzetslieden aan ’t Haantje op 7 oktober 1944.

Willem Post en Michel Rogier hebben het initiatief genomen voor een monument dat herinnert aan de grote bevrijdingsoptocht op 21 mei 1945. Het Haags Gemeentearchief heeft de informatie over de gebeurtenissen aangeleverd.

Een hoogtepunt van alle bevrijdingsfeesten was de bevrijdings- of overwinningsparade van maandag 21 mei 1945. Onder grote publieke belangstelling paradeerden eenheden van het First Canadian Army begeleid door eenentwintig militaire muziekkorpsen (vijf Brass Bands en zestien Pipe Bands), tanks en pantserwagens in de stromende regen over de Laan van Meerdervoort naar het De Savornin Lohmanplein. Vliegtuigen van de Royal Air Force vlogen over. Op het plein namen onder anderen prins Bernhard, de Canadese generaals H.D.G. Crerar en C. Foulkes, de Poolse generaal S. Maczek en burgemeester De Monchy en zijn echtgenote de parade af.

Het is de bedoeling jaarlijks de bloemperken in de vormen en kleuren van de Nederlandse en de Canadese vlag te laten terugkeren. Bij de plaquette is een maple |(esdoorn) geplant om de Canadese bevrijders van Den Haag te eren. De uitvoering van de plaquette is gedaan door steenhouwerij De Gedenkgroep in Wateringen. Ontwerp van de bloemperken is van Wervelingen Groenproviders.

Het monument is op de muur van het voormalige kantoor van de Westlandse Stoomtram Maatschappij (WSM)geplaatst ter nagedachtenis aan de achttien slachtoffers die vielen tijdens de geallieerde bombardementen op het WSM-complex op 3, 8 en 9 februari 1945.

In de miniatuurstad zijn alle gebouwen, personen en monumenten in een schaal van 1:25 nagebouwd. In Madurodam bevindt zich ook een aantal Nederlandse oorlogsmonumenten:

- Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam: op 4 mei 1956 onthuld ter nagedachtenis aan de Nederlandse oorlogsslachtoffers
- De Dokwerker: monument in Amsterdam, in 1951 onthuld ter herdenking van de febrauaristaking van 25 februari 1941, als protest tegen de vervolging van Joden
- standbeeld Wilhelmina: monument in Den Haag, in 1968 opgericht als symbool voor het verzet
- Indisch monument in Den Haag, in 1988 opgericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Japanse bezetting in Nederlands-Indië

Het Indisch monument is in 1988 opgericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Japanse bezetting van voormalig Nederlands-Indië (1941-1945). Onder deze slachtoffers bevonden zich Nederlandse burgers en militairen, maar ook Indonesische dwangarbeiders. Dat voor dit monument de keus op Den Haag viel, is geen toeval. Den Haag is niet alleen regeringsstad maar ook bij uitstek een stad van Indiëgangers en repatrianten. Jaarlijks vindt op de herdenkingsdag van de Japanse capitulatie bij dit monument een herdenking plaats. Deze minatuur-uitvoering staat bij Museum Sophiahof.

Enkele tientallen straten zijn in de wijk Ypenburg vernoemd naar militairen die op 10 mei 1940 in de strijd om vliegveld Ypenburg het leven lieten. Op de foto een neergeschoten Heinkel op Ypenburg.

De kunstenares Ru Paré (Zus of tante Zus) (1896-1972) was in de Tweede Wereldoorlog actief in het verzet en redde vele Joodse kinderen van deportatie. Zij wist via haar culturele netwerk vele onderduikadressen te vinden in Den Haag en elders in Nederland. Rijdend op haar Fongers fiets met schilderskist achterop wekte de kunstenares geen argwaan. Zo bracht ze kinderen onopgemerkt naar veilige locaties en smokkelde ze bonkaarten, geld, kleding en speelgoed naar hen toe. Uiteindelijk zou ze onder de schuilnaam ‘tante Zus’ 52 Joodse kinderen helpen overleven.

Het ontwerp van de plaquette is afgeleid van de gedenkstenen van het Haags Gemeentearchief.

In 1968 ontving Paré voor haar verzetswerk een onderscheiding van Yad Vashem.

Prins Constantin (Jean Lars Anthony Démétrius) Karadja is op 24 november 1889 in Den Haag geboren in het woonhuis aan de Nassaulaan 1 als zoon van een Griekse vader en een Zweedse moeder. Zijn vader was gezant voor het Ottomaanse Rijk in Nederland. Karadja studeerde rechten in Londen en huwde zijn verre nicht Marcelle Caradja uit Roemenië. Het echtpaar vestigde zich in Roemenië. In 1920 nam Karadja de Roemeense nationaliteit aan. In Boekarest ging Karadja werken voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Van 1932 tot 1941 diende hij als consul-generaal op de ambassade van Roemenië in Berlijn. Karadja verafschuwde de antisemitische politiek van de Duitsers en trachtte de Roemeense Joden in Duitsland te beschermen. Direct na de Kristallnacht (9-10 november 1938) deed hij verwoede pogingen om de bezittingen van Roemeense Joden in Duitsland te beschermen. In berichten aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Boekarest meldde hij dat het de plicht had Joden te beschermen in naam van het Internationaal Recht en het universele principe van de Mensenrechten.

Ook weigerde Karadja in paspoorten van Joodse Roemenen de letter J te laten opnemen. Gedurende de hele oorlog heeft hij geprobeerd Roemeense Joden in het buitenland te redden. Naar schatting heeft hij 51.000 Joden uit Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije en Italië het leven gered.

In 1950 overleed Karadja. Zijn gehele werkzame leven heeft hij de mensenrechten verdedigd.
On 15 September 2005 kreeg Constantin Karadja posthuum de Yad Vashem-onderscheiding ‘Righteous Among the Nations’.

De Stichting Joods Monument Den Haag is de initiatiefnemer voor het Algemeen Haags Monument voor de vermoorde Joodse Hagenaars. De stichting wil op een waardige wijze in Den Haag en meer in het bijzonder in de voormalige Joodse buurt van Den Haag de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Joden kunnen herdenken en herinneren.

De gemeente Den Haag heeft dit initiatief ondersteunt. Uitgangspunt bij het nieuwe monument is de integratie van het monument met de Davidster van de Gedempte Gracht met de plaquette Rachel Weent en het Joods Kindermonument. Het monument toont een deur op een kier in een muur bij de Nieuwe Kerk. Op de deur wordt het monument met de Davidster van de Gedempte Gracht geïnstalleerd. Vanuit de kier schijnt licht, maar als men naar de opening van de deur zoekt blijkt die dicht te zijn. Het toont daarmee hetgeen het had kunnen zijn, maar toch niet is: een mogelijk ontsnapping die ijdele hoop is gebleken.

Bij het herdenkingsmonument staan twee van onderaf belichte bronzen koffers, die de deportatie van de Joodse inwoners van Den Haag symboliseren. Ook staat bij het nieuwe monument een herdenkingsplek met zes zitplaatsen. Deze zes zitplaatsen staan voor de zes miljoen vermoorde Joden. Op elke zitplaats wordt aan beide kanten het symbool van één van de twaalf stammen van Israël aangebracht. Een bronzen plaquette geeft een korte toelichting op het monument. Onthuld door burgemeester Pauline Krikke, tezamen met Ohad Topper, voorzitter Liberaal Joodse Gemeente Den Haag en Arjéh Baumgarten, voorzitter Nederlands-Israëlietische Gemeente ’s-Gravenhage.

Het monument bevindt zich op de muur van de Nederlands-hervormde Franciscuskerk (‘Stichtingskerk’) op het terrein van Parnassia Groep (voorheen Stichting Bloemendaal) en is opgericht ter nagedachtenis aan 251 Joodse patiënten en onderduikers die vanuit de twee Haagse psychiatrische instellingen Stichting Rosenburg en Stichting Bloemendaal, voorgangers van de Parnassia Groep, naar Westerbork zijn gedeporteerd.

Omdat de tragiek zich heeft afgespeeld op twee van onze Haagse locaties, zijn er twee gedenkplaatsen. Op de locatie Albardastraat is het monument gesitueerd op de plaats waar zich vroeger de Ramaer-kliniek bevond en waarvandaan de eerste deportatie heeft plaatsgevonden. Op de locatie Monsterseweg bevindt zich sinds januari 2018 een plaquette op de kerk.

Het monument is opgericht ter nagedachtenis aan 251 Joodse patiënten en onderduikers die vanuit de twee Haagse psychiatrische instellingen Stichting Rosenburg en Stichting Bloemendaal, voorgangers van de Parnassia Groep, naar Westerbork zijn gedeporteerd. Van hen zijn er 227 in vernietigingskampen vermoord.

Op 31 december 1942, vond de allereerste razzia en deportatie plaats. Ook in de maanden erna waren er deportaties. Het monument staat in de nabijheid van de plaats waar de Ramaerkliniek heeft gestaan. In deze kliniek zaten de meeste Joodse mannen en vrouwen ondergedoken.

De Haage CPN was direct na de capitulatie in mei 1940 opgeheven en ondergronds gegaan. De spreekbuis van de Haagse communisten was tot het voorjaar van 1941 het illegale blad De Vonk. Kees Neven en Jan Schalker stencilden de krant in het atelier van de jonge communist en meubelontwerper Han Pieck in de Julianastraat in Rijswijk.

De Vonk bereikte in het voorjaar van 1941 een oplage van 1500 exemplaren. De Haagse communisten ondernamen ook illegale activiteiten zoals sabotage en het inzamelen van geld voor het ondergedoken partijkader en voor arbeiders die niet in Duitsland wilden werken. Veel communisten gaven hulp aan ondergedoken joden. De Vonkgroep, een communistische verzetsgroep telde in 1941 ongeveer 300 personen.

De Duitse bezetter probeerde het communistisch verzet in Den Haag op te rollen. In het voorjaar van 1941 vond de eerste arrestatiegolf plaats. Na de inval van Duitsland in de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 vond in Den Haag een massa-arrestatie onder de communisten plaats. In de zomer van 1941 werden 160 Haagse communistische verzetslieden gevangen gezet. Begin 1942 was bijna de gehele Haagse CPN gearresteerd. Zeker 89 Haagse communisten van deze eerste ondergrondse Haagse CPN-verzetsgroep zouden de Tweede Wereldoorlog niet overleven.

De bezetter bleef de hele oorlog fel op communisten jagen. In het najaar van 1942 is geprobeerd het communistisch verzet opnieuw op te bouwen. Communistische kranten en pamfletten werden verspreid en er was een sabotagegroep actief. Een verrader infiltreerde echter in de groep. Zijn verraad leidde tot een nieuwe arrestatiegolf onder de Haagse communisten. Uiteindelijk hebben van de ongeveer 1500 communistische verzetslieden uit de regio Den Haag ongeveer 200 het leven verloren.

Het besluit tot naamgeving van de brug is door het College van Burgemeester en Wethouders van Den Haag genomen op 14 februari 2012. Bij de brug is nog geen naambord geplaatst.

In Den Haag waren in het eerste oorlogsjaar ook kleine civiel-militaristische verzetsgroepen actief. Een van deze verzetsgroepen was de Oranje Brigade. Deze groep was in de meidagen van 1940 opgericht door de Haagse masseur en magnetiseur Jacobus Simonis en zijn zoon, de fietsenmaker Adriaan Simonis. De groep had vertakkingen naar Voorburg, Eindhoven, Dordrecht en Tilburg.

De Haagse Oranje Brigade telde ongeveer vijftien leden. De groep hield zich niet alleen bezig met spionageactiviteiten en aanslagen op auto’s en opslagplaatsen van de Duitse weermacht, maar ook met het kleine verzet zoals het verspreiden van illustraties van de koninklijke familie. Via zendapparatuur seinde de groep berichten naar Engeland, zoals informatie over verdedigingswerken.

Na een ontploffing in een opslagruimte van de groep in de Keizerstraat 14 in Scheveningen, op 3 september 1941, ging het mis. Een golf van arrestaties volgde, waaronder de Haagse agenten van politie Cornelis de Graaf en Jan Cornelis van der Schantz.

Van de Haagse groep zijn zes leden gefusilleerd en kwamen zes in concentratiekampen terecht.

Het besluit tot naamgeving van de brug is door het College van Burgemeester en Wethouders van Den Haag genomen op 14 februari 2012. Bij de brug is nog geen naambord geplaatst.

Dr. Gerrit Kastein (1910-1943) was een Haagse neuroloog en verzetsman
De verzetsman Gerrit Kastein werd op 19 februari 1943 in Delft gearresteerd. Hij stond aan de basis van het Medisch Verzet in Nederland. Ook nam hij deel aan sabotageacties en aanslagen. Na zijn arrestatie werd hij voor verhoor door de Sicherheitsdienst naar het Binnenhof gebracht. Het verhoor zou gaan plaatsvinden in het hoekkamertje op de tweede verdieping van Binnenhof 7.

Omdat Kastein angst had andere verzetslieden te verraden sprong hij – met de stoel waaraan hij was vastgebonden – in een onbewaakt ogenblik uit het raam. Aan de gevolgen van de verwondingen overleed hij kort daarna in ziekenhuis Zuidwal.

Gerrit Kastein is postuum onderscheiden met het Verzetskruis.
Op dinsdag 20 juni 2017 is een klein hoekkamertje op de tweede verdieping van Binnenhof 7 officieel vernoemd naar verzetsheld Gerrit Kastein.

De Joodse woningbouwvereniging Mischkenoth Israël (Woningen van Israël of Joodse woningen) was in 1921 opgericht onder de naam ‘Vereeniging voor de bouw van een Joodsche volkswijk’. De vereniging bouwde in Transvaal en in de Schilderswijk.

Op 30 augustus 1935 onthulde de Joodse woningbouwvereniging Mischkenoth Israël een gevelsteen op de hoek van de Groenteweg/Marktweg bij de oplevering van haar tweede woningcomplex in Den Haag.

In juni 1942 liet de Duitse bezetter de inscriptie van deze steen met de karakteristieke davidsterren wegbeitelen. Na de oorlog stopte de vereniging, omdat haar doelgroep van Joodse bewoners grotendeels vermoord was. De overlevende bestuursleden droegen de woningen over aan de gemeente Den Haag.

De initiatiefnemers Richard Kleinegris en Just de Leeuwe, de laatste afgebeeld op de foto bij de onthulling, en de Stichting Joods Erfgoed den Haag wilden door het plaatsen van een plaquette, die recht doet aan het originele ontwerp, de bewoners en bestuurders van het Woningbouwcomplex eren. Het ontwerp is een adaptie van het oorspronkelijke ontwerp van Theodoor van Braningen (1880-1961) en Lodewijk Simons (1869-1936). De plaatsing van de plaquette is mede mogelijk gemaakt door de gemeente Den Haag en Vestia.

Eind vorige eeuw vatte de Duitse kunstenaar Gunther Demnig het plan op ter nagedachtenis aan in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Joden, Sinti, Roma, Jehova’s Getuigen en verzetsmensen kleine gedenktekens te plaatsen, die de naam Stolpersteine of struikelstenen kregen. De kleine stenen (10X10cm) dragen een messing plaatje met daarop de naam, de geboortedatum, de deportatiedatum en plaats en datum van overlijden van het slachtoffer.

De steen wordt in de bestrating van het woonhuis van het oorlogsslachtoffer geplaatst. Op de website van de Stichting Joods Erfgoed Den Haag staat een uitgebreid overzicht van alle geplaatste Stolpersteine (struikelstenen) in Den Haag. De struikelstenen zijn sinds begin van deze eeuw in Den Haag geplaatst. Inmiddels zijn er meer dan 150 op diverse plekken in Den Haag geplaatst en komen er nog steeds aanvragen binnen.

Dr. Gerrit Kastein (1910-1943) was een Haagse neuroloog en verzetsman
De verzetsman Gerrit Kastein werd op 19 februari 1943 in Delft gearresteerd. Hij stond aan de basis van het Medisch Verzet in Nederland. Ook nam hij deel aan sabotageacties en aanslagen. Na zijn arrestatie werd hij voor verhoor door de Sicherheitsdienst naar het Binnenhof gebracht. Het verhoor zou gaan plaatsvinden in het hoekkamertje op de tweede verdieping van Binnenhof 7.

Omdat Kastein angst had andere verzetslieden te verraden sprong hij – met de stoel waaraan hij was vastgebonden – in een onbewaakt ogenblik uit het raam. Aan de gevolgen van de verwondingen overleed hij kort daarna in ziekenhuis Zuidwal.
Gerrit Kastein is postuum onderscheiden met het Verzetskruis.

Maduro onderscheidde zich als militair en als verzetsman. Het tot zijn nagedachtenis in 1952 gestichte Madurodam is op zichzelf een gedenkteken. De naam Madurodam is in de hele wereld wellicht net zo bekend als de naam Den Haag.

George John Lionel Maduro (1916-1945) was in 1940 student rechten te Leiden en reserve 2e luitenant der Huzaren. Op 10 mei 1940 leidde hij de overmeestering van een groep Duitse soldaten. Deze hielden de villa Leeuwenbergh aan de Westvlietweg te Voorburg, nu huize Dorrepaal, bezet.

In augustus 1940 zat Maduro twee weken te Scheveningen gevangen. Eind mei 1941 werd hij in Leiden opnieuw gearresteerd. Ondanks volstrekt eenzame opsluiting weigerde hij namen te noemen of zich te laten vrijkopen.

Vanaf maart 1942 verrichtte hij illegaal werk. Bij een poging om naar Engeland te vluchten werd hij op 4 september 1943 met acht anderen te Charleville, bij de Belgisch-Franse grens, gearresteerd. Deze arrestatie was het gevolg van verraad. Tot november 1944 was hij vervolgens opnieuw in absolute eenzaamheid opgesloten in de politiegevangenis te Saarbrücken.

Na een Amerikaans bombardement op 11 mei 1944 redde hij enige Polen die onder de aarde bedolven waren geraakt. Op 25 november 1944 werd Maduro overgebracht naar het concentratiekamp Dachau, waar hij op 9 februari 1945 overleed aan vlektyfus. Zijn lot bleef na de bevrijding enige tijd onzeker; vol twijfel plaatste de familie oproepen in de kranten om getuigenverklaringen, totdat in de zomer van 1945 zijn overlijden bekend werd. ‘Het is zoo ontzettend dat juist de beste, zij die zich het moedigst gedroegen, die geen poging te veel was, ten onder gingen,’ schreef zijn vader in januari 1946 aan een vriend.

Op 14 mei 1946 werd George Maduro postuum benoemd tot Ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde.

Op 10 mei 1940 rond 04.00 uur in de ochtend, bombardeerde de Duitse luchtmacht de Alexander kazerne in Den Haag. Als gevolg daarvan kwamen 66 huzaren van de Cavalerie om het leven en raakten er meer dan 150 gewond. Het monument is aangebracht in de ringmuur van het Internationaal Strafhof (International Criminal Court).
Bij de onthulling op 4 mei 2016 heeft de "Haagsche Tafel" van de Vereniging Officieren Cavalerie het monument geadopteerd. Op verzoek van de ‘Haagsche Tafel’ van de landelijke Vereniging Officieren Cavalerie is nadien de leesbaarheid van het monument aangepast. De letters zijn in 2020 voorzien van een kleuraccent. Ook is in 2020 een vlaggenmast met een permanente rood-wit-blauwe wimpel bij het monument geplaatst.

Het monument, voor de gesneuvelde militairen in de strijd om het vliegveld Ockenburg in mei 1940, is geschonken door het Garderegiment Grenadiers en Jagers aan The International School of The Hague.

De school staat op het voormalige hulpvliegveld Loosduinen. Het monument is een moderne afgeleide van het monument Grenadiers en Jagers dat in Ypenburg staat.

Het monument is onthuld tijdens de herdenking dat de Slag om de Residentie 75 jaar geleden plaatsvond. Het monument staat bij de ingang van de school.

In de hal van de Nieuwe of Littéraire Sociëteit De Witte staat een digitaal monument. Bij aanraking van het scherm zijn de namen van de omgekomen leden te lezen.